Choć wiele osób może dziwić fakt, że w dobie łatwej i powszechnej dostępności mięsa wielu gatunków zwierząt gospodarskich, ktoś może spożywać ślimaki w dodatku rozkoszować się ich smakiem. Warto więc wspomnieć, że już pradawni ludzie spożywali te mięczaki po upieczeniu ich razem z muszlami w ognisku, następnie zaostrzonym patyczkiem, podobnym do wykałaczki wydłubywali jej zawartość.

Fakt ten jest potwierdzony przez naukowców, którzy prowadząc badania na stanowiskach archeologicznych Półwyspu Iberyjskiego znaleźli tam szczątki ślimaczych muszli sprzed ok. 30 tys. lat. Również starożytni Rzymianie spożywali ślimaki uprzednio zalane wrzątkiem bądź upieczone w ognisku. Według ich wierzeń było to danie traktowane jako afrodyzjak.

Prawdopodobnie bardzo duże zapotrzebowanie Rzymian na tego rodzaju mięso i potrawy, przyczyniło się do tego, iż liczba ślimaków w środowisku naturalnym znacznie się zmniejszyła, stąd postanowili oni rozpocząć hodowlę tych mięczaków. Dbając o nie poprzez dostarczanie odpowiednich ilości pożywienia starali się uzyskać okazy o imponujących rozmiarach i wyjątkowych walorach smakowych. Warunki w jakich prowadzono hodowle były dość prymitywne z racji tego, że nie musiano budować skomplikowanych budynków o dużych powierzchniach z powodu małych wymagań tych zwierząt.

Pierwsze więc hodowle organizowano w parkach, na powierzchni ogrodzonej wałem usypanym z popiołu lub drobnych kamyków i piachu co uniemożliwiało ślimakom wspinaczkę i chroniło przed ich ucieczką. Następnie przed przeznaczeniem ich do spożycia umieszczali je w glinianych wazach wypełnionych miksturą przyrządzoną z wina i mąki, dzięki czemu hodowane ślimaki stawały się duże o znacznie większej zawartości części jadalnych i bardziej smaczne.

W średniowieczu ślimaki były często spożywane i bardzo cenione ze względu na ich chude mięso. Jedzono je zwłaszcza podczas postów, kiedy to spożywanie tradycyjnych gatunków mięsa było zakazane. Przyrządzano je na różne sposoby, zazwyczaj podając je smażone w oleju i cebuli, pieczone w ognisku lub gotowane w wodzie.

W Polsce hodowlą ślimaków na cele konsumpcyjne zajmowali się mnisi, głównie franciszkanie oraz dominikanie. Wynikało to z racji tego, że stanowiły danie postne. Kiedy w XVII w. konsumpcja ślimaków w skali światowej znacznie spadła, w naszym kraju, stała się bardzo popularna na stołach arystokracji i dygnitarzy. Zaczerpnięto wiele przepisów na potrawy ze ślimaków z kuchni innych narodów i przyrządzano je po francusku z dużą ilością pikantnych przypraw, co było charakterystyczne dla Polski.

Pierwsze pisemne przepisy kulinarne na dania ze ślimaków znajdujemy w literaturze pochodzącej z końca XVIII w. W latach 70. XX w. nastąpił renesans potraw ze ślimaków, a co za tym idzie zwiększyło się na nie zapotrzebowanie. Stąd powrócono do tradycyjnej metody ich pozyskiwania czyli hodowli w niewoli. Rozpoczęto więc hodować ślimaki różnych podgatunków Helix aspersa jako odpowiedź na brak surowca spożywczego pochodzącego z jego populacji naturalnych, które zostały objęte ścisłą ochroną gatunkową. Jest to obecnie najpopularniejszy gatunek hodowany z przeznaczeniem na sprzedaż.

więcej: http://www.faunaflora.com.pl/teraz/teraz4.php